เมื่อลมพัด ใบไม้สะบัดโบกมือเรียกใคร เธอรู้บ้างไหม ฉันวานใบไม้ โบกมือเรียกเธอ เปรียบเป็นลิ้นใบไม้ก็ดิ้น ว่ารักเสมอ ทุกใบบอกเธอ แทนฉันทุกวันเรื่อยไป ลมที่เป่า ใบไม้แกว่ง นั้นมิใช่เพียงแรงของลม มีลมหายใจของฉันผสมฝากลมเอาไว้ แม้เธอ...หายใจ สูดลมเข้าไป ในทรวงเมื่อไร เธอโปรดจำไว้ เธอสูดลมรักฉันเข้าแล้วเอย.. [/FONT]
ลมใดใด..มิอาจเปรียบ..เทียบลมรัก ช่างหวานนัก..เสนาะโสต..เป็นนักหนา ลมรักพัด..ผ่านทรวง..หน่วงอุรา ฝากวาจา..ผ่านลมฟ้า..ว่า "รักเธอ"
บทกลอนไพเราะมากค่ะ เอ๋แต่งกลอนไม่ค่อยเก่งไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เลย แต่ชอบอ่านบทกลอนมากค่ะ ขอบคุณสำหรับกลอนเพราะๆค่ะ