เรื่องของแมวที่ประเทศเกาหลี ที่ใช้ชีวิตประหนึ่งผู้ปฏิบัติธรรม ทั้งกินเจ ฟังสวดมนต์ และนั่งถวายความเคารพแก่องค์พระพุทธเจ้าได้เป็นเวลาหลายชั่วโมง แมวตัวนี้ชื่อ แฮทัล ที่แปลว่า นิพพาน พอเรียกชื่อ ก็สะบัดหาง แม่ชีเล่าว่า แมวตัวนี้นั่งเหมือนขัดสมาธิทำความเคารพได้นานถึง 4 ชั่วโมง เธอจะไม่ร้องส่งเสียงให้รำคาญเลย ตอนแม่ชีฉันอาหารอยู่ก็จะไม่ยุ่งกับโต๊ะอาหารเลย สิ่งที่ แฮทัล กินคือ ถั่วหมัก ตอนกินยังมีท่าทีเหมือนน้ำตาคลอด้วย แม่ชีบอกว่า แฮทัล ไม่กินเนื้อเลย เขาลองทดสอบให้ดู แฮทัล ไม่กินทั้งไก่ทอดหรือปลาเลย สิ่งที่แฮทัล ชอบกินคือ ต้นหญ้า ประวัติเธอคือ เป็นลูกแมวหลงที่แม่ชีเจอในวัดเมื่อสี่ปีก่อน แม่ชีบอกให้ แฮทัลสัญญาไว้ 3 อย่างคือ 1. ไม่กินของคาว 2. ไม่ส่งเสียงร้องเมี้ยวๆ ให้หนวกหู 3. ไม่ฆ่าสิ่งมีชีวิต แม่ชีเล่าว่าถ้ามันจับหนูได้ก็แค่กดไว้และร้องเรียก มีวันนึงแม่ชีเกิดป่วยหมดสติ แฮทัลที่เฝ้ามองอยู่ปีนไปนอนบนอกและให้ความอบอุ่น เขาเล่าว่าการทำเช่นนั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ความผูกพันของแม่ชีกับแฮทัลถึงขั้นจูบเลียหน้าให้ พอช่างกล้องจะไปลองบ้าง แฮทัลไม่เลีย ไม่ยอม หาวใส่เฉยเลย น่ารักและแสนรู้มากเลย ทึ่งจริง ๆ ขอขอบคุณ Kritter Klub สมาชิกหมายเลข 1956349 pantip.com
อ่านกระทู้นี้แล้วอมยิ้มและรู้สึกดีมากๆ … หากเป็นไปได้… อยากมีโอกาสได้ “เกาคาง” และ “ลูบหัว” น้องแมวสายบุญ “แฮทัล” สักครั้ง… ผมคงจะรู้สึกดีไม่น้อย… คริๆ คริๆ (^__^) ปล. อันนี้ภาพแมวผมครับ… ผมขออนุญาต Censor และ เบลอภาพตรงบริเวณ “โจ่ยโจ๊ย” เพื่อความสุภาพและความเหมาะสมนะครับ [^_^] ขอกระซิบเบาๆว่าไม่ใช่น้องแมวสายบุญครับ… ผ่านวีรกรรม วีรเวรในการจับจิ้งจก ตะปบแมลงสาบ และ ตะครุบนกมาแล้วอย่างโชกโชน (^ ^) บ่อยครั้งมีคาบมาฝากให้คนในบ้านด้วยความภูมิใจด้วย… สำหรับวีรกรรมและวีรเวรที่ภูมิใจที่สุดคือคาบลูกงูมาให้คุณแม่ผมครับ… ตอนแรกแม่ผมเห็นนึกว่าเชือกรองเท้า… แต่เอ๊ะ!!! ทำไมเชือกรองเท้ามันดิ้น และ เคลื่อนไหวได้ในปากแมว? … จากนั้นแม่ผมส่งเสียงกรีดร้องปานประหนึ่งนางเอกหนังอินเดีย… ร้องเรียกให้คนในบ้านมาช่วย... แล้วแม่ผมก็โดดตัวลอยขึ้นบนโต๊ะกินข้าวเหมือนสำเร็จวรยุทธ์ วิทยายุทธ์ ลมปราณ กำลังภายในวิชาตัวเบา “บาทาไร้เงา” อย่างยอดฝีมือ (^ ^) … ในฐานะที่ผมเป็นลูกที่ดีผมทำได้แค่สงวนท่าทียืนหัวเราะกับพ่อผมครับ (^_^)